بررسی موانع انجام پژوهش های آموزشی در دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد در سال ۱۳۹۲

سابقه و اهداف: یکی از وظایف اصلی دانشگاه، آموزش است که بدون ارتباط با پژوهش مؤثر نمی باشد. با توجه به اینکه ارتقاء آموزش با پژوهش های آموزشی تسهیل می گردد، بررسی موانع آن، راهکارهای مفید در ارتقاء محسوب می شود. از طرفی برنامه های توانمند سازی به عنوان یک استراتژی مهم می باشد که در صورت برنامه ریزی و اجرای آن باعث ارتقا عملکرد پژوهشی می گردد. پژوهش حاضر با هدف تعیین موانع پژوهش های آموزشی در اساتید دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد و وضعیت توانمندی آن ها در حیطه پژوهشی انجام شده است.  روش بررسی: این پژوهش توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بوده که بر روی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند، صورت گرفته است. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های توانمندسازی اسپریتزر ( spritezer) و عوامل مؤثر بر پژوهش های آموزشی بوده است.  یافته ها: امتیاز موانع پژوهش های آموزشی از دیدگاه اعضای هیئت علمی 9/65 می باشد. بالاترین امتیاز مربوط به مولفه های موانع حرفه ای با میانگین 93/78 و پایین ترین امتیاز مربوط به موانع علمی با میانگین 4/56 می باشد. امتیاز توانمندی اعضای هیئت علمی 15/78 بوده است. بین جنس و مسئولیت اجرایی با موانع علمی، همچنین سابقه عضویت واحد توسعه آموزش و داشتن طرح تحقیقاتی آموزشی با موانع سازمانی و بین مسئولیت اجرایی و موانع حرفه ای و بین سابقه عضویت واحد توسعه آموزش با موانع امکاناتی ارتباط معنی دار آماری دیده شد. نتیجه گیری: از دیدگاه اعضای هیئت علمی موانع پژوهش های آموزشی به ترتیب شامل موانع حرفه ای، سازمانی، فردی، مالی، امکاناتی و علمی بوده است که ارتباط معنی دار آماری با توانمندسازی مشاهده نگردید، بنابراین انجام پژوهش هایی مبتنی بر آموزش با تغییر نگرش اعضای هیئت علمی امکان پذیر است.